Ποτάμι τρεχούμενο διαβαίνει ο καιρός.
Πόσο γρήγορα ή πόσο αργά, δεν το γνωρίζω.
Το ποτάμι για μένα άρχισε να κυλάει μια Πρωταπριλιά του ’57 στην Καλαμάτα. Έκτοτε και ως την Πρωταπριλιά του ’81 στη Θεσσαλονίκη, όταν έδωσα τον Ιπποκράτειο όρκο, οι αίθουσες διδασκαλίας και τα αμφιθέατρα ο θώρακας της πανοπλίας μου έγιναν και στην Αθήνα κατόπιν, ο «τροχός» του ιατρείου, ένας από τους τροχούς του άρματος στην τρισδεκαετή αρματοδρομία που και σήμερα ακόμα καλά κρατεί.
Οξυγόνο μου οι μουσικές της δισκοθήκης, οι νότες της κιθάρας και τα βιβλία μου. Μια βαθιά ανάσα όμως πήρα όταν Πρωταπριλιά (πάλι!) του ’95 το μάτι κοντοστάθηκε σε μια μικρή ανακοίνωση. Και –ταπεινός ηθοποιός ερασιτεχνικού θιάσου– αξιώθηκα από τον Μίνω Βολανάκη να παρακολουθήσω ένα δίμηνο σεμινάριο βαθιάς εμπειρίας. Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια, λέξεις, άπειρες λέξεις, έμβρυα βιαστικά, το μυαλό σφυροκοπούσαν. Και εγώ, σπέρμα, μήτρα και μαία ταυτόχρονα, λευτέρωνα το κλάμα τους. Προσπάθησα όχι την Αλήθεια να βρω (ποιος πιστεύει σε χίμαιρες;…) αλλά της δικής μου αλήθειας ψήγματα. Ψήγματα κρυμμένα σε βιβλία, τραγούδια, εικόνες, σε πρόσωπα που βαθιά την ψυχή μου άγγιξαν, σε πρόσωπα που απλά διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας… Με την Πρωταπριλιά του ’16 να έρχεται, παρελθόντα, παρόντα και μελλούμενα, σαν ψέματα φαντάζουν.
Ενόσω το ποτάμι ακόμα κυλάει, και βαρκάρης ήρεμα λαμνοκοπά ο καιρός, γρήγορα ή αργά, δεν χρειάζομαι πλέον να μάθω, καθώς ήδη σιμά σας κουρνιάζω…
Βιβλία του συγγραφέα από τις εκδόσεις μας: